What’s the first thing you think of when talking about contemporary Myanmar, especially within the performing arts? Actually, Performance Art is particularly strong in Myanmar, and artists there use many forms to express their artistic freedom. Why is that? Are there any particular reasons? In this edition of the BIPAM Webinar series Under The SEA, we'll find out the answer together.
We present 3 young and bold Myanmar artists to discuss the ideas behind their work, from religion to the LGBT community.
ภาพจำพม่าของคุณเป็นแบบไหน? แล้วจริงๆ ศิลปะการแสดงของพม่าในสมัยปัจจุบันเป็นอย่างไร
เป็นเรื่องที่น่าสนใจว่างานประเภท Performance Art กลับเข้มแข็งกว่าศิลปะการแสดงในโลกร่วมสมัยของพม่า ศิลปินมักใช้สื่อและรูปแบบหลายประเภทเพื่อแสดงสิทธิเสรีภาพทางศิลปะของตน เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น มาหาคำตอบได้ที่ Webinar Series Under The Sea สัปดาห์ที่ 6
เพื่อสะท้อนศิลปะการแสดงร่วมสมัยของประเทศพม่า เราคัดสรรศิลปินที่น่าสนใจทั้ง 3 ท่านมาพูดถึงการทำงานที่บอกเล่ามุมมองส่วนบุคคล ไม่ว่าจะเป็นศาสนา จิตวิญญาณ ไปจนถึงชุมชม LGBT
This week's Speakers
Click an image to see their full profile
Moderator's Intro to Week 6: Myanmar
ที่พม่า สิ่งที่เข้มแข็งกว่าศิลปะการแสดงคืองานประเภท Performance Art ซึ่งเป็นรูปแบบงานที่สามารถสื่อสารความคิดของศิลปินได้ในระดับที่ศิลปินต้องการ ได้ระดับงานประเภทอื่นไม่สามารถทำได้เทียบเท่า ทั้ง 3 ท่านที่จะร่วมพูดคุยครั้งนี้ เป็นศิลปินที่เชี่ยวชาญในศาสตร์นี้ บางท่านได้ทำงานข้ามไปยังสายอื่น เช่น ละครเวที ภาพยนตร์ ทัศนศิลป์ และภาพถ่าย เรารู้สึกว่าตัวเราเพิ่งได้เริ่มก้าวสู่ความหลากหลายของวงการศิลปะร่วมสมัยของพม่า มาฟังศิลปินพม่าพูดถึงว่าพวกเขาสร้างสรรค์ผลงานอันแสนซับซ้อนที่สะท้อนการเปลี่ยนแปลงของประเทศหลายต่อหลายครั้ง
- ศศพินทุ์ ศิริวาณิชย์
Get moving to our Myanmar mixtape
Another way to learn about our neighbor’s country is through their music, so we’re compiling playlists for you to enjoy on Spotify.
เพื่อนบ้านเขาฟังอะไรกัน ฟัง playlist เพลงทั่ว SEA ได้ผ่าน Spotify
Summary of Week 5: Singapore
In case you missed what happened last week, here’s a summary from the session moderator, Amitha, about her thoughts on the discussion.
During the Singapore panel, the word “misconception” came up quite a lot. The panelists addressed a few misconceptions about art-making in Singapore. Some of the misconceptions are held by the people and entities theatre-makers in Singapore have to work with. Some, I admit, are my own. I had long assumed that although Singaporean artists have to deal with more draconian censorship laws and culture, they are also luckier in terms of financial support from the government and the private sector and venues. Look at the Esplanade and its programming. Look at SIFA and M1 Singapore Fringe. Look at their performing arts programs in universities. I was surprised that with the level of professionalization and industrialization of the performing arts in Singapore, artists continue to struggle with people’s misconception that it costs little to nothing to mount a production. Of course, there are also other costs, especially for artists who are just starting out, as producer Cui Yin Mok pointed out. You are exposed to more judgment in Singapore. And once judged negatively, it’s more difficult to continue professionally as an artist.
Lack of space is a perennial problem in the Thai theatre scene. But I never realized that with and because of lack of infrastructure for the arts in Thailand, Bangkok actually has more small performance spaces that are more conducive to experimentation. And when one small theatre shuts its door, a new one pops up soon enough. In Singapore, on the other hand, artists struggle to find small performance and rehearsal spaces, which leads to lack of experimentation. They also face more bureaucratic red tape in Singapore, whereas in Thailand, so much of theatre can go on under the radar that it’s easier to experiment, become an artist, and get your work out to the public.
When it comes to the issue of consumption and creation during the pandemic, every Singapore panelist touched on the subject of reflection, its role in the process of art-making, and how sometimes we forget how important it is in the rush to create and produce. Another important point raised is how artists are pushed to produce or digitize their work to receive financial support. A number of artists have talked about reacting vs. reflecting since the global health crisis began, especially performing artists. As the Singapore panelists have shown, the pandemic has helped bring to the surface the misconceptions about art-making and theatre-making and how they’re connected to the way government and institutions provide support to artists both in normal times and in times of crisis.
Register now for free, donations are optional (but nice)
You can register now for this week's talk and the remaining countries. Every session is free to join. However, if you'd like to support the running of the project, you can make a small donation in the following ways:
กรุณาลงทะเบียนล่วงหน้าเพื่อรับลิงค์เข้าร่วมพูดคุย ท่านสามารถบริจาคเพื่อสนับสนุนการทำงานของ BIPAM ได้ 3 ช่องทาง
ผ่านทางเว็บไซต์หลักของ BIPAM บริจาคในอัตรา 5 USD ต่อหนึ่งครั้ง
ผ่าน PAYPAL บริจาคตรงมาที่ should@bipam.org ระบุยอดตามต้องการ
ผ่านบัญชีธนาคาร สำหรับผู้เข้าร่วมชาวไทยเท่านั้น ที่ ธนาคารกสิกรไทย
ชวัตถ์วิช เมืองแก้ว 6652131962
Strategic Partner:
